Vorige week woensdag ben ik 50 geworden. Ik wilde er niet veel aan doen, gewoon in huiselijke kring vieren. Een verjaardag als alle anderen. Echtgenoot zat in het buitenland, dus gewoon de kinderen en een paar familieleden en vrienden. Een aantal mensen kon niet komen, maar dat is normaal op een doordeweekse dag, vond ik tenminste.
Jullie raden het waarschijnljk al, m'n schoonzus Annemarie en m'n man hadden een surpriseparty voor me geregeld op zaterdagavond. Het was een echte surprise, ik had het pas door 50 meter voor we het cafe binnenliepen. Hoe naief kun je zijn op je vijftigste?
Zo'n feest en zoveel aandacht is niets voor mij, dat vind ik vreselijk, maar ik vond het wel lief dat iedereen zoveel moeite voor me had gedaan en dat er zoveel mensen voor me gekomen waren (ook mensen die woensdag ook al waren geweest en vrienden uit Duitsland!)M'n schoonzus Annemarie had blijkbaar iedereen gevraagd een lapje mee te nemen, dus kijk eens wat een stapel lapjes ik gekregen heb.
Zo kom ik de winter wel door.
Verder heel veel cadeautjes, planten, kaarsjes, boeken etc.
Een bijzonder boekje wil ik nog laten zien, gekregen van Marleen, die er een persoonlijk voorblad in had gemaakt.
En een bijzonder speldenkussen dat Hilde voor me gemaakt heeft.
Jullie snappen wel dat ik nog steeds zit bij te komen.
Niet echt een onopgemerkte verjaardag dus. Maar ik had het gevoel dat nu zoveel mensen zoveel moeite voor me hadden gedaan, ik dat toch moest vertellen.
